Wieżowce Europy

Drapacze chmur to nie tylko symbole siły i władzy, ale przede wszystkim piękne dzieła architektoniczne.

Do najbardziej znanych wieżowców Europy należy m.in. 30 St. Mary Axe w Londynie. Powstał według projektu Sir Normana Fostera i stanowi symbol londyńskiego City. 30 St. Mary Axe to biurowiec, który powstał w 2003 roku. Brytyjczycy nazwali go The Gherkin (korniszon). 30 St. Mary Axe to 180 aerodynamiczna fasada, która zmniejsza parcie boczne wiatru, co eliminuje gwałtowane podmuchy powietrza. Ten wysokościowy projekt wyróżnia się spośród pozostałych wieżowców tym, że nie ma w nim tradycyjnej klimatyzacji, a także sztucznego oświetlenia. Dzięki temu zużywa o połowę mniej energii niż konwencjonalny biurowiec. Możliwe jest to dzięki naturalnej wentylacji w postaci otworu znajdującego się na szczycie stożkowego dachu, który działa jak komin. Zachowanie optymalnej temperatury w biurowcu umożliwia podwoja szklana elewacja. Każdy detal w konstrukcji 30 St. Mary Axe został dokładnie przemyślany. Cała kubatura opiera się na betonowym ruszcie i osadza się na szklanej elewacji. Tafle szkła, wykorzystane w projekcie, razem z rombami sprawiają, że wieżowiec ten wygląda szlachetnie i lekko.

Kolejnym wieżowcem, który zasługuje na uwagę jest The Shard (ostrze) znajdujący się również w Londynie. Ma 310 metrów wysokości i stanowi najwyższy budynek Unii Europejskiej. Specjaliści mówią, że jest to „piramida” ze szkła. Jak podają media wieżowiec The Shard należy do inwestycji najdroższych w historii. Koszt budowy został czterokrotnie przekroczony i sumarycznie wyniósł 1,5 miliarda funtów. (Droższe okazały się One World Trade Center w Nowym Jorku oraz The Palazzo w Las Vegas.) Autorem projektu jest Renzo Piano, który wykorzystał proste formy dynamicznie zwężające się ku górze. Cały budynek otacza szklana elewacja. W wieżowcu znajduje się 29 kondygnacji biur, restauracje, ekskluzywny hotel, a także 18 pięter przeznaczonych na apartamenty z widokiem na miasto. Ostatnie – 65 piętro stanowi taras widokowy, jedna z głównych atrakcji turystycznych Londynu.

Najwyższym wieżowcem w Skandynawii jest Turning Torso – będący ikoną Malmö. Ma on wysokość 190 metrów i architekturą swoją wyróżnia się na tle otaczającego budownictwa. Skomplikowaną konstrukcję wieżowca tworzy dziewięć brył, które obrócone są względem siebie o 10 stopni. Autorem projektu jest hiszpański architekt – Santiago Calatrava. Jego dzieło stanowi ikonę wśród wieżowców, ze względu na oryginalny projekt, do którego inspiracje stanowił ludzki kręgosłup. Turning Torso został zaadaptowany na biura i 147 mieszkań.

Najwyższym budynkiem Austrii został DC Tower 1, który znajduje się po wschodniej stronie Dunaju. Autorem wizytówki współczesnego Wiednia jest paryski architekt Dominique Perrault, który wykorzystał w swoim projekcie nieregularną fasadę z czarnego szkła. Najwyższe kondygnacje DC Tower 1 zostały przeznaczone na sky-lofty, czterogwiazdkowy hotel oraz restaurację i taras widokowy na dachu. Niższe kondygnacje zaadaptowano na przestrzenie biurowe.